Nhlanhla (deel 1)

In 2010 woonde de vierjarige Nhlanhla vier maanden bij Ellen in huis in Durban in Zuid Afrika. Zij was daar om een half jaar te werken in een opvanghuis voor kansarme kinderen. Hij had net zijn moeder aan aids verloren en was verder familieloos.

Ruim drie jaar later zijn we terug. Althans, Ellen is terug en ik ben voor het eerst in Durban. Voor stichting Circle4life onderzoeken we de mogelijkheden om in een sloppenwijk met locale mensen een kinderopvang te kunnen starten. Daar waar wij proberen onze kinderen naar buiten te krijgen om te spelen, proberen we ze hier juist van straat te houden. Daar loert namelijk het gevaar van criminaliteit en drugs. En dan heb ik het over jongetjes en meisjes van vier tot twaalf jaar.

Nhlanhla wordt over twee weken acht jaar. Ook hij woont nu in een sloppenwijk. Met zijn biologische vader. Als door een wonder kwam Ellen destijds in aanraking met zijn oma, die toevallig haar al jaren spoorloze en toen op sterven liggende dochter, in het ziekenhuis, waar Ellen ook was, tegen het lijf liep. Oma wist te vertellen dat Nhlanhla’s doodgewaande vader nog leefde. Zijn vrouw had zijn kind van de één op de andere dag meegenomen en was met de noorderzon vertrokken. Niemand wist waar ze was. Hier hebben ze namelijk geen Amber alert, omdat je dan aan het Amber alerten blijft. Kinderen verdwijnen hier, worden misbruikt of gestolen alsof het om een appel bij de groentenman gaat. Alleen was de oorvijg van de groentenman, toen ik die ene keer (ahem) een appel jatte, een zwaardere straf dan die de daders hier vaak krijgen voor wat ze met kinderen doen.

Morgen onmoeten we Nhlanhla en zijn vader. Volgende week vertel ik u hoe dat is gegaan. Ik ben erg nerveus. Want het uitspreken van zijn naam heb ik nog steeds niet onder de knie.