Nhlanhla (deel 2)

Iets later dan afgesproken kwam hij aanlopen. De zevenjarige Nhlanhla met in zijn kielzog zijn vader. Rennend wierp hij zich in de armen van Ellen, die drie jaar geleden ruim vier maanden voor hem had gezorgd.

We hadden om 11:00 uur afgesproken in Ushaka in Durban, Zuid Afrika. Een modern winkelcentrum met luxe winkels aan het strand. Het bleek dat Nhlanhla en zijn vader er voor het eerst kwamen. Alleen al de kosten voor het transport vanaf hun sloppenwijk (€ 1,80) bleek een rib uit hun lijf. Met een inkomen van € 150,= per maand waarmee Nhanhla’s vader zijn vader, zus, broer en zoon moet onderhouden, is dat niet verrassend. De reden dat we daar afgesproken hadden, was Seaworld, vergelijkbaar met Dolfinarium. Het leek ons leuk om Nhlanhla daar een dagje te verwennen.

Om eerst bij te praten namen we plaats op een terrasje bij Wimpy, een soort MacDonalds. Ellen en ik namen een kop koffie, Nhlanhla en zijn vader een hamburgermenu. ‘Als je gratis eten krijgt aangeboden, dan neem je dat aan,’ legde Ellen later uit. ‘Je weet immers niet wanneer je de volgende keer eten krijgt.’ Op Nhlanhla’s kale koppie zaten grijze vlekjes, symptomen van armoede.

In Seaworld keken ze hun ogen uit en ze genoten zichtbaar. Tijdens de gesprekken met zijn vader bleek dat zijn grootste zorg de opleiding van Nhlanhla was. Nu gaat hij naar een schooltje in de sloppenwijk wat niet veel voorstelt. Liever had hij dat hij naar een privéschool ging. Dat kost echter € 100,= per jaar plus reiskosten en dat kan hij niet opbrengen. Een blik tussen Ellen en mij was voldoende. Vanaf 1 januari gaat hij naar een privé school.

Het lijkt een druppel op een gloeiende plaat. Het is misschien wel een spetter op een bloedhete plaat. Maar het stralende gezicht van Nhlanhla’s was vergelijkbaar met een oceaan.